ՀԱԼԱԾԵԱԼԻ ԱՂՕԹՔԸ

1 Դաւթի իմաստութիւնը. աղօթք, երբ նա քարայրում էր

2 Իմ ձայնով ես Տիրոջը կանչեցի,

իմ ձայնով Տիրոջն աղաչեցի:

3 Տիրոջ դիմաց պիտի սփռեմ աղօթքն իմ եւ նրա առջեւ նեղութիւնս պիտի պատմեմ:

4 Երբ շունչս պակասեց իմ ներսում,

դու, Տէ՛ր, իմացար շաւիղներն իմ.

այն ճանապարհին, որով գնում էի,

ծածուկ որոգայթ լարուեց իմ դէմ:

5 Նայում էի աջ ու տեսնում,

որ ոչ ոք ինձ չի ճանաչում.

փախչելն ինձ համար անհնար դարձաւ,

եւ չկար մէկը, որ փնտռէր ինձ:

6 Քե՛զ կանչեցի, Տէ՛ր, ու ասացի.

«Դու ես իմ յոյսը եւ իմ բաժինը ողջերի երկրում:

7 Ո՛ւշ դարձրու, Տէ՛ր, իմ աղօթքին,

քանզի ես թաղուած եմ թշուառութեան մէջ.

ազատի՛ր ինձ իմ հալածիչներից,

քանզի նրանք ինձանից հզօր եղան:

8 Տէ՛ր, բանտից հանի՛ր ինձ,

որ գոհութիւն մատուցեմ քո անուանը:

Արդարները պիտի սպասեն,

մինչեւ որ հատուցման արժանացնես ինձ: